Jeff Wadt: Maartv
Het was een rustige avond. Ik had mijn nieuwste boek op schoot, was van plan een heel stuk te lezen. Maar het was niet alleen interessant, het was ook een moeilijk boek. Ik was moe, legde het terzijde en zapte wat op de tv.
Ik bleef hangen bij een praatprogramma over persoonlijkheidsstoornissen. Twee personen trokken mijn aandacht. Dat waren de interviewer en één van de gasten, een ervaringsdeskundige. De interviewer, ze was de persvoorlichter van een psychiatrische instelling. Ze was vrouw, eind dertig, modern en met zorg gekleed. Sieraden en opvallende make up, vooral de ogen en lippen. Ze zag er verleidelijker uit dan je in een serieus programma zou verwachten. En de ervaringsdeskundige, heel casual gekleed en sober wat betreft sieraden en make up.
Het begon met de interviewer. Er was iets wat me irriteerde. Ik wist niet goed wat. Ze was aantrekkelijk, goed gekleed en goed verzorgd. Ze domineerde het gesprek niet, stelde ook de juiste vragen op de juiste tijd. Het gevoel dat ik bij haar had heb ik vaker gehad. Bij een vriend van mijn broer, hij was hoogbegaafd. Hij leerde snel en had snel door hoe iets werkte. Wat hij ook studeerde, het ging hem gemakkelijk af. Ik was soms jaloers op hem. Voor muziek had hij niet veel talent, maar na enige tijd les kon hij ook al ingewikkelde stukken spelen. Maar het gevoel wat je erbij had als hij speelde, het was het gevoel van een prachtig ingerichte huiskamer waar nog geen stofje slingert.
Ik dacht: dit moet ook een hele slimme vrouw zijn. Ze maakt een gedetailleerde kopie van hoe je behoort te interviewen, een kopie beter dan het origineel. Het stoort me want ik zie de mens in de interviewer niet meer.
De tweede persoon die bleef hangen, de ervaringsdeskundige, was ook regelmatig aan het woord. Ze was met haar bescheiden voorkomen uitstekend in staat haar woordje te doen. Knap, zo op televisie. Een goed verhaal. Hoewel het een moeilijk onderwerp was, was het uitnodigend naar haar te luisteren. Een ervaringsverhaal, dat kon je zien, dat kon je horen, dat voelde je. Als haar ogen even vochtig werden, werden die van mij het ook. Als ze vertelde over een succesje wat ze boekte tijdens haar behandeling dan glimlachte ik mee. Ging het over een teleurstelling dan herkende ik het. En als ze het even niet zo goed wist dan dacht ik met haar mee. Ik beleefde.
