Blog: Contactsleuteltjes
Ik wandelde richting de stad en weer terug. Het liep tegen vieren, nog even een rondje. Ik had shag nodig. Toen zag ik een brommer staan met de contactsleuteltjes er nog in. Het stoorde me, dit was een buitenkansje voor potentiële dieven. Maar ik wist niet wat te doen, liep verder. Waarschijnlijk iemand die haast had en die over vijf minuten weer zou wegrijden.
Ik was er toch niet helemaal gerust op, een klein uur later ging ik eens kijken, ik verwachtte dat de brom scooter weer weg zou zijn. Dat hoopte ik ook. Maar dat was hij niet. Ik schrok wat, liep verder, richting stad. Kwam er toevallig een bekende tegen, ik zei: “ik kom daar net een geparkeerde scooter tegen, de sleuteltjes nog in het contact, ik weet niet wat ik moet doen.” Het antwoord: “ik zou denk ik de sleuteltjes eruit halen en de politie bellen.”
Ik liep weer terug, richting de scooter. Jawel, een waarschijnlijk rode scooter, met een wat oud uitziend mandje achterop. Hij stond voor een leegstaand winkelpand, ernaast was een winkel, geopend. Aangezien de scooter er al zo lang stond dacht ik: hij kan weleens van personeel uit die winkel zijn. Ik besloot tot een andere actie dan het bellen van de politie. Ik liep naar binnen, zag een aantal mensen, waarschijnlijk personeel, ze waren bezig. Onder hen een lange brunette, bezig met het op orde maken van schappen en rekken. “Is die rode scooter daarbuiten om de hoek van één van jullie” vroeg ik. “Die is van mij”, was het onmiddellijke antwoord. “Nou, de sleuteltjes zitten nog in het contact”, zei ik haar, “kom maar kijken.” Ze liep mee naar buiten, regelrecht naar de scooter, haalde geroutineerd de sleuteltjes eruit. Ze zei: “dan heeft hij de hele ochtend al buiten gestaan met de sleuteltjes erin, want om negen uur ben ik begonnen met werken.” Ze bedankte me, ik zei: “je hebt geluk, ik ben nog eerlijk, het had goed gekund dat iemand anders het opgemerkt had en dat nu je brommer weg was.”
Ik vroeg me nog een tijdje af of ik wel zo verstandig gehandeld had. Stel dat ze niet de rechtmatige eigenaresse was. En ik had gezegd: “de rode scooter buiten om de hoek”, maar ik ben kleurenblind, misschien was de scooter niet eens rood. En deed ze maar alsof. Maar als ik eraan dacht hoe alles gelopen was, was ik er vrij zeker van dat dit wel goed zat. Mijn gevoel zei dat de kans dat het niet haar scooter was, heel klein was.
Dit soort situaties heb ik een grote hekel aan, het is dan lastig om te besluiten wat je moet doen, zeker als je daarvoor niet heel veel tijd hebt. Het kleine risico dat ik het toch niet goed opgelost heb is aanvaardbaar. Ik heb in elk geval mijn best gedaan.
