Blog Jeff Wadt: Onbegrepen
Op televisie was een informatief programma over dwang. Twee broers die goed met elkaar overweg konden. Een met dwang. Dwang die op jongvolwassen leeftijd begonnen was en langzaam steeds erger werd. Op het werk ging het steeds vaker mis, werk was niet klaar, hij deed het steeds opnieuw omdat hij heel bang was om fouten te maken. Bij het verlaten van zijn huis was hij steeds langer aan het controleren of alle apparaten wel uit waren. Hoewel hij niet helemaal doorhad wat er aan de hand was schaamde hij zich er heel erg voor. Hij bedacht dan ook allerlei smoezen, uitvluchten en leugentjes om bestwil om ervoor te zorgen dat hij er niet op betrapt werd. Later was ook die controle niet meer voldoende, hij controleerde nu ook of de buitendeur wel op slot was door hem vijf keer opnieuw te openen en te sluiten. Hij raakte arbeidsongeschikt, het werk lukte totaal niet. Vervolgens kreeg hij steeds meer moeite met het schoonmaken van het huis, durfde bijna niets zomaar weg te gooien. Het resultaat was dat hij nergens op tijd kwam en hij vijf, zes uur per dag kwijt was aan het in de gaten houden van alles.
Zijn broer zag het met lede ogen aan. Hij begreep er niets van. Soms kreeg hij vragen over iets wat de dwanger wilde weten, hij antwoorde dan: Waarom doe je zo moeilijk, snap je dan niet dat dit allemaal niet normaal is. Je wilt dingen van me weten die iedereen weet. Je lijkt wel gek geworden. Je komt overal te laat, kun je niet simpelweg wat ruimer plannen, zo langzamerhand?
Het te laat komen werd erger en het afspraken niet nakomen nam toe. De broers raakten vervreemd van elkaar, de dwang viel niet te delen. Verwijten gingen naar de dwanger, die zijn onschuld maar niet kon bewijzen. Hij snapte ook wel dat het raar was, maar kon niet anders.
Toen op een gegeven moment de vader van de broers overleed kwam de dwanger niet opdagen op de begrafenis. Zijn broer nam hem dat bijzonder kwalijk. Zelfs op zoiets belangrijks als de begrafenis van zijn eigen vader presteert hij het om helemaal niet op te komen dagen.
De broer begreep niet dat iemand met een dwangstoornis niet anders kan dan toegeven aan zijn dwang. Bijna niet, hij wordt gek van angst als hij het zomaar loslaat. Dus doet hij dat niet. En juist bij spanningen, vermoeidheid en somberheid wordt het erger. Het is dus niet zo dat hij zelfs op de begrafenis van zijn vader niet kwam. Het is zo dat juist in dat soort situaties de dwang vele malen erger wordt en juist die situaties te veel zijn.
