Blog van Jeff Wadt: Jong talent
Het is een rustige avond en ik heb besloten YouTube video’s te bekijken. Ik kom terecht in een talentenjacht voor jongeren. Een jong meisje komt op, ik zie dat ze stijf staat van de zenuwen. Dat is iets wat ik helaas nogal snel zie, en als ik voor een groep sta heb ik er ook zelf last van. Terwijl ik dan niet zoiets moeilijks hoef te doen als een optreden te geven. Gelukkig ben ik er achter gekomen dat veel mensen het niet echt in de gaten hebben dat ik heel gespannen ben in zo’n situatie. Maar ik weet ook dat je wat meer sensitieve mensen niet voor de gek houdt door je krampachtig relaxed voor te doen. Als het dan mensen zijn waarbij ik me op mijn gemak voel is mijn ontmaskering geen probleem. Maar sommige mensen hebben het door en rekenen je eropaf. Bijvoorbeeld door het op een denigrerende manier te benoemen. Dat is heel rot, daar ben ik bang voor.
Eén van de juryleden stelt de jonge dame wat gerust en vraagt waarom ze zo gespannen is. “Omdat het liedje mijn vader aangaat”, zegt ze, “hij zal binnenkort overlijden aan kanker”.
De camera zoomt in op de ouders van het meisje in het publiek. Zowel vader als moeder zijn bijzonder geëmotioneerd. Ik neem het mezelf kwalijk, maar op de een of andere manier ergert het me. Waarom ergert het me? Ik denk: waarom buiten die ouders dit uit om te scoren in een talentenjacht op tv? Is het de bedoeling van de vader om toch nog de mogelijke grootsheid van zijn dochter mee te nemen? Ter compensatie van wat hij wel wilde bereiken maar wat niet lukte? En wat is de rol van de moeder hierin? Werkt ze aan het spelletje mee, vind ze het fijn om indirect toch ook nog even in de schijnwerpers te staan? Wat doen ze hun kind aan? Willen ze graag doel van ramptoerisme zijn?
Het meisje is gerustgesteld en doet een meer dan prachtige auditie. Over mijn wangen rollen een paar tranen. Jawel, eigenlijk mag niemand het weten, muziek kan me zo aangrijpen dat ik huil. Ik ben toch gevoelig voor het drama wat me gemengde gevoelens bezorgt. Hoe knap dat ze, ondanks die superzware spanning, toch maat heeft weten te houden. En zuivere tonen van heel hoog tot heel laag. Bovendien heeft ze een mooie stem.
Ik heb eens de omgekeerde prestatie geleverd. Ik was nauwelijks zenuwachtig en moest iets vertellen voor een zaal met 150 mensen. Vlak van tevoren was er iemand die me bang maakte, een klasgenoot. Vervolgens kreeg ik op het podium een black-out. Verschrikkelijk, ik wil het er verder niet eens over hebben. Het is daarna vaker goed, dan minder goed gegaan. Maar ik durfde daarom sindsdien lange tijd nauwelijks meer voor publiek te presenteren. Terwijl ik weet dat ik het in principe goed kan. Dit gebeurde op mijn twaalfde. Zij is ook ongeveer twaalf, ik haal diep adem. Gelukkig, gelukkig, het ging goed.
