Blog van Jeff Wadt: ‘Met de bus’

Ik moest van Apeldoorn naar Ede. Hemelsbreed nog geen 30 km. Niet zo ver. Een auto heb ik niet, op de fiets wil ik niet. Als excuus heb ik dat ik daarvoor te moe ben. Dat ligt natuurlijk vooral aan medicatie. Een trein gaat er niet heen en een taxi is veel te duur. Het wordt de bus dus.

Hoewel het niet zo ver is, is het met de bus veel verder. Ik stapte na een kwartier richting de bus wandelen in. Gelukkig was het binnen rustig. Daar was ik aan toe. Het was een indrukrijke dag geweest, ik had daarom zeker een half uur getwijfeld of ik zou gaan. Voor mijn welbevinden moesten er even geen indrukken bij komen. Maar in een rustige bus kon ik weer wat op adem komen zodat ik de avond op het feest in Ede wel zou volhouden.

Drie haltes verder kreeg ik het ineens benauwd. Er stond een grote groep wachtenden bij de opstapplaats klaar om in te stappen. Dertig, misschien wel veertig man. Toen ze eenmaal binnen waren bleken ze van een zeer luidruchtig soort te zijn. Bepaald niet waar ik op dat moment op zat te wachten. Ik wist niet wat ik ertegen zou kunnen ondernemen en het volume van de muziek in mijn oren hoger zetten leek me geen goede optie. De oren even uitzetten leek me een goed plan, maar erg moeilijk uit te voeren.

De ellende werd nog erger. Aan de andere zijde van het gangpad naast mij kwam een man zitten die ik, alhoewel hij achterin zat, al opgemerkt had. Niet vanwege zijn opvallende verschijning, maar vanwege zijn luidruchtige aanwezigheid. Ik voelde nattigheid. Ik bleef de andere kant op naar buiten kijken.

Hij tikte me aan. “Heb jij die krant daar gelezen?”  “Nee.”  “Er staat een mooi artikel over PSV in.” Ik reageerde niet maar hij vervolgde zijn betoog. En hoe ik ook van hem weg keek en mijn ergernis duidelijk moest zijn,  ging hij maar door. Mijn hoop dat hij zijn mond zou sluiten vervloog.

Bij een volgende uitstap kwam ineens de groep in beweging. Met dezelfde luidruchtigheid als waarmee ze waren ingestapt gingen ze weer naar buiten. Wat was ik onverwacht blij, eindelijk allemaal toch snel weg, opgehoepeld.

De bus vervolgde zijn rit en weer een kwartier later was ik aan uitstappen toe. Het had allemaal wat extra energie gekost maar ik had nog een klein voorraadje over. De avond was toch goed te doen.

Dit soort pech kun je af en toe hebben, het risico van reizen met de bus.