Blog van Jeff Wadt: ‘Verjaardag’

Twaalf, elf, tien, zeven, drie, twee, jarig.

Vandaag ben ik jarig. Mijn ouders staan altijd om zeven uur op. Rond kwart voor acht maken ze mij dan wakker, het is dan een hele toer om me uit bed te krijgen. Zo niet vandaag, ik sliep al laat in, maar toen ik klaarwakker mijn bed uit klom gaf de wekker vier uur aan.

Het is wachten tot mijn ouders opstaan. Mijn vader zal zich eerst scheren, terwijl mijn moeder eerst onder de douche gaat. Dan gaat mijn vader douchen, terwijl mijn moeder zich klaarmaakt voor de dag. Pas als mijn broer en daarna ik gedoucht hebben gaan we ontbijten, de traditie is dat net daarvoor er gefeliciteerd wordt. Dat gaat gepaard met het cadeau en naar dat moment heb ik reikhalzend en vol spanning uitgezien.

Ik heb het al maanden aangegeven: ik wil een cassetterecorder. Ik had 2 weken gelogeerd bij mijn neefje en die had zo’n apparaat onder zijn bed. We luisterden naar muziek terwijl we wat kletsten, ik vond het geweldig. Ook met mijn kameraadjes van school had ik het erover gehad. Een vriendje van me was de dag na mij jarig en geïnspireerd door mijn enthousiasme vroeg hij hetzelfde cadeau op zijn verjaardag. De vraag was of mijn ouders mijn verlangen serieus genomen hadden.

Mijn moeder kwam binnen met een groot verpakt iets. Ik werd al wat somber, zo groot was een recorder nooit of te nimmer. Ik vroeg me in alle ernst af of ik nog wel wilde weten wat erin zat. Ik probeerde mijn teleurstelling wat te verbergen, maakte de verpakking open. Er zaten twee parkietjes in, met daaromheen een grote kooi. “Er zitten een mannetje en een vrouwtje in”, zei mijn moeder, altijd al een vogelliefhebster. “Als ze eitjes gaat leggen kunnen er jonge vogeltjes komen. En als je er de tijd voor neemt kun je ze zelfs wat woordjes leren.

Het zal wel, dacht ik, ik moet weer een jaar wachten op de kans op een nieuwe cassetterecorder.