Bericht vanuit Riwis Cliëntenraad: ‘Een openluchtklooster’
Het is stil op de PWA-locatie in Apeldoorn. De deur kan enkel door de receptie worden geopend, vrijwel alle kantoren zijn leeg, er is geen enkele bedrijvigheid meer.
Het is stil op straat en in de vele gesloten winkels en cafés. De eens zo open, bruisende samenleving is veranderd in een openluchtklooster, waar velen zich terugtrekken in hun woningen en noodgedwongen vele dagritmes aanhouden.
Hoe lang gaat deze verstilling duren? Hoeveel mensen gaan er nog ziek worden? Wat als je zélf ziek wordt en je huis niet meer uit kan? Het zijn zorgen die we allemaal met elkaar delen.
Ondertussen wordt achter de schermen keihard gewerkt om deze crisis de baas te blijven. Riwis zelf zet nu volledig in op zorg en begeleiding. Ze pakt het gelukkig snel en adequaat op, iets wat we als cliëntenraad alleen maar toejuichen.
Maar ook binnen Riwis is alles anders: geen bezoekjes aan ouderen, geen handen schudden, gesprekken via de telefoon of het internet…
Wij als cliëntenraad kunnen even niet meer vergaderen, geen themabijeenkomsten houden en geen bezoeken afleggen. Gelukkig kunnen we thuis nog veel doen.
Hoe ga je nu op goede wijze om met deze crisis? Misschien kunnen we inderdaad iets leren van het klooster.
Gewoon thuis aandachtig je activiteiten blijven doen, contact met elkaar blijven houden via telefoon of internet, waar mogelijk andere mensen helpen in het dagelijks leven en bovenal: leven bij de dag.
En als je bezorgd ben, bel dan gewoon je begeleiding. Praat erover, lucht je hart en laat je niet te gek maken. Zet anders desnoods het journaal gewoon uit.
Want ook dat is een les van het klooster: sluit de wereld af en toe buiten en maak ruimte voor de stilte, voor de mooie dingen om je heen. Hoe klein die soms ook mogen zijn.
Het is stil op de PWA-locatie in Apeldoorn. Maar dat zal niet zo blijven.
Op een dag zullen de deuren weer opengaan. Zal er weer gewerkt, vergaderd, gemopperd, gelachen, omhelsd en liters koffie gedronken worden. Zullen wij weer volop met iedereen in gesprek kunnen en de stem van de cliënt weer overal laten horen.
De zon zal weer doorbreken en we zullen ons des te meer beseffen hoe heerlijk en hoe bijzonder vrijheid eigenlijk is. En wat eigenlijk het meest vitaal en belangrijk is in het leven.
Die hoop mogen we blijven koesteren. Op afstand, maar toch heel nabij.
