Blog Jeff Wadt: Hoofdproblemen
De consulente van de uitvoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning kwam (WMO). Vanuit de WMO wordt mijn huishoudelijke ondersteuning toegewezen en vergoed. Ik wachtte op haar, met mijn begeleidster van Riwis. Ons was al duidelijk dat er van de uren huishoudelijke hulp afgesnoept zou worden. Algemeen beleid. Het leek mijn begeleidster geen goed idee. Ik laat het al gauw rommelig worden, ook al is het iets wat ik niet wil. Het lukt gewoon niet. Al heb ik nuchter gezien tijd zat. De begeleidster had daar begrip voor maar de consulente was ontevreden. Er had een begeleidingsplan gemaakt moeten zijn. Samen met de huishoudelijke hulp. Met dat plan als leidraad had ik inmiddels zover moeten zijn dat ik mijn huis zelf helemaal schoon kon houden. Dat plan was er niet, laat staan dat ik zover was alles zelf te kunnen. Ze duwde ons een plan door de strot. Ik kreeg een maand de tijd om me te leren houden aan een te maken weekplanning van huishoudelijke taken. De hulp zou me daarmee nog heel beperkt ondersteunen, daarna kwam er een nieuwe evaluatie.
De nieuwe evaluatie kwam, mijn begeleidster vertelde de consulente dat het schoonmaken niet goed ging. Het werd allemaal wat rommeliger. Ze constateerden ook dat de hulp zich er met een Jantje van Leiden van afmaakte. Bij zelfstandig wonen heeft het schoonhouden van het eigen huis prioriteit, vertelde de consulente. Dat is de eerste voorwaarde als je op jezelf wilt wonen. Pas daarna komen het onderhouden van sociale contacten en het hebben van een dagbesteding buiten het huis aan de orde. Mijn rugharen gingen licht overeind staan. Het valt al niet helemaal mee om alleen gaand door het leven te gaan, de belangrijkste voorwaarde die ervoor zorgt dat ik alleen kan wonen is dat ik een sociaal netwerk heb en onderhoud. En vrijwel dagelijks mensen ontmoet. En ik snap ook wel dat mijn handjes het nog doen en er genoeg tijd is om de huishoudelijke taken te doen. Maar het lukt gewoon niet. Dat is geen kwestie van onwil, gemakzucht of tegenzin, het is erger dan dat. Ik zie tegen heel veel dingen heel erg op. Soms eenvoudige dingen. En omdat ik me soms een aantal dagen achter elkaar rot voel en dan nergens aandacht aan geef, is de bende vervolgens zo groot dat ik het opruimen al helemaal niet voor elkaar krijg. Door mijn dwang is het soms ook heel erg moeilijk om te bepalen wat ik nu wel of niet weg kan gooien. Alsof er een loketje in mijn hoofd niet meer werkt. Ik mis het overzicht, iets wat na mijn psychoses verloren gegaan is. Daarvoor lukte het wel. Hierin zullen veel psychiatrieklanten zich herkennen, maar dat dat geen gemakzucht maar een werkelijk probleem is heeft men bij instanties als de WMO niet in de gaten. Het blijft natuurlijk wel van belang dat je niet meer hulp krijgt dan noodzakelijk, je zelfredzaamheid moet niet minder worden.
Al is het ook zo dat wat hulp die ervoor zorgt dat iemand zelfstandig kan leven de maatschappij minder kost dan iemand in plaats daarvan maar op te nemen in een voorziening.
