Blog Jeff Wadt: Spannend

We waren een jaar of twaalf en trokken vaak met de buurjongen op.
Mijn broer en ik. Er mocht van alles niet en ook wel en daarbinnen zochten we naar mogelijkheden. Financiële mogelijkheden hadden we helaas wat later.

De buurjongen kwam. “Ik weet iets”, zei hij. “De vriend van mijn zus vertelde dat er een groot gat in het hekwerk rond de vuilnisbelt zit. Er ligt van alles, we kunnen er wel eens stiekem gaan kijken. Je kunt er door heen en dan de bult op. Wie weet wat we vinden, zullen we gaan?.” Het leek ons meteen een spannend idee en niet veel later pakten we onze fietsen en gingen. De buurjongen wist de weg. Eenmaal aangekomen vonden we na een kwartiertje zoekwerk het gat in het hekwerk en we kropen er met enige moeite maar nog net zonder kleerscheuren doorheen. Op de grote bult zochten we de hogere gedeeltes op om in het meest verse afval te kunnen neuzen. Er stonden een aantal indrukwekkende bulldozers en graafmachines. Alleen dat was al mooi. We bewonderden die machines van buitengewoon groot formaat.
Vervolgens keken we wat er zoal aan vuilnis lag. Ik vond schoenen. “Kijk eens, moderne schoenen, nog helemaal goed. Mijn broer vond ze wel smerig en zei: “is het wel je maat?” Het bleek precies de juiste maat te zijn, maatje 38. “Ik neem ze mee” zei ik, “maak ik ze thuis schoon en heb ik mooi een extra stel schoenen.”

De buurjongen had iets heel anders gevonden, spannende lectuur. “Moet je eens kijken wat ik vind”, zei hij. Dit wilde hij graag meenemen. Het was de meest interessante vondst van die avond. We beleefden het als een beloning op ons vuilnisbelt bezoek. We wisten van toeten noch blazen maar beseften dat het voor volwassenen was. Helemaal niet iets wat je zomaar op een salontafel ziet liggen. We keken aandachtig naar de foto’s. Gefascineerd voerden we er hele gesprekken over. Het was het open gaan van een niet ontgonnen gebied, een nog nieuwe wereld. Ook was het ons duidelijk dat onze ouders hier maar beter geen weet van konden hebben. Zodat we ons hier vaker aan konden bezondigen. Dat deden we, en die lectuur werd met stip de belangrijkste reden van het vaker bezoeken van de belt. Totdat het gat in het hekwerk ineens gedicht was. Eigenlijk niet heel erg, we hadden inmiddels zakgeld. Met zijn drieën was het nu goed mogelijk af en toe in de tijdschriftenwinkel een en ander aan te schaffen, schoon en nieuw. Het kwam daarom niet in ons op een nieuw gat in het hekwerk te knippen en daarmee kwam er een eind aan ons regelmatige vuilnisbelt bezoek.

Jeff Wadt
(Wadt staat voor Werken Aan De Toekomst)