Blog van Jeff Wadt: ‘Op weg’

Jeff Wadt is het pseudoniem van een cliënt bij Riwis Zorg & Welzijn. Hij schrijft al jaren over zijn gedachten en ervaringen. Vanaf deze BijRiwis zal hij via zijn blog regelmatig een inkijkje in zijn leven geven.

Op weg

Op weg in de bus naar het ziekenhuis. Geen zon op mijn lijf, dus ik ga rechts van het gangpad zitten. Ik weet uit ervaring dat je dan deze rit niet hoeft te zweten. Viaduct, rechtdoor, rechtdoor, rechtsaf. Anders: viaduct, stoplichten, stoplichten, stoplichten voorsorteren naar rechts. Bij de dan volgende rotonde links. De hele tijd rijdt er een grote wagen met oplegger voor ons. De buschauffeur plakt de bus bijna tegen de oplegger aan.
Bij de rotonde rijdt de vrachtwagen heel langzaam richting linksaf. Ik kijk en schrik, halverwege de rotonde lijkt het alsof hij de bocht niet haalt. Hij staat stil, en ik denk: hij moet achteruitsteken om de combinatie de goede richting in te krijgen. Dat zal niet gaan, want wij zitten ongeveer een halve meter achter de truck. En ook achter ons staan auto’s, dus wij kunnen ook niet achteruit.

Dan volgt er mijn zelfanalyse. Waarom word ik hier bang van? Ben ik bang te laat op mijn afspraak te komen? Nee, ik heb nog 20 minuten de tijd. Dreigt er gevaar? Nee, wat dan? Ik weet eigenlijk wel waar het aan ligt, ik voel me opgesloten in een stilstaande bus waar ik niet uit kan. Ik ben in principe uit mijn veilige omgeving, dat is mijn huis. Altijd moet ik het gevoel hebben dat ik daar snel kan zijn. Als het  me even teveel wordt ben ik daar op de goede plek. Hoe verder ik ga en hoe langer,  hoe lastiger ik het vind. Als die bus hier nog een tijd vaststaat zit ik in een gevangenis waarin ik me onveilig voel, kan geen kant meer op, zeker niet naar huis. Ik verman mezelf, eerst maar eens afwachten hoe dit verder gaat. Als ik echt in paniek raak kan ik altijd nog vragen of ik de bus uit mag. Heel ver is het ziekenhuis niet meer, het valt te belopen. Tijd genoeg, en meestal begint zo’n gesprek toch pas een kwartier na het afgesproken tijdstip. En ik ben niet overprikkeld op dit moment, dus een ogenblikje geduld moet kunnen.

De vrachtwagen komt langzaam weer op gang en de bus volgt. Over het laatste stukje van de rit weet ik niets te vermelden, behalve dat ik al denk aan de sigaret bij het uitstappen. Ik besluit hem nog niet te draaien want we zijn bijna bij de halte. Ik heb buiten nog tijd zat.
Ik stap uit, bezorg mezelf een brandende sigaret en loop rustig naar het rokershokje. Niemand in de bus heeft iets meegemaakt tijdens de rit, ik wel.

Jeff Wadt
(Wadt staat voor Werken Aan De Toekomst)