Gedicht: Nieuw normaal

Het laatste winnende gedicht van onze dichtwedstrijd ‘Spiegelen’ is van Wendy Hoos.

Nieuw Normaal
Mijn kapje gaat op
een lijstje in de hand
het moet maar weer

Tussen de schappen van soep en saus
loop je langs me heen
met zorgen, verdriet en afkeuring
in je mandje

Misschien ben je net Corona-vrij
de moeheid nog niet voorbij
niemand die voor je kan zorgen?
niets zo onzeker
als de dag van morgen

Misschien mis jij je beste maat
je moeder
de buur op de hoek,
waar je zo graag een kaartje mee legde

Voor een leeg vak sta ik stil
niemand in de buurt om iets te vragen
hoelang kan ik de benauwdheid verdragen?
of het simpelwel
gemis aan contact

Jij staat verderop
hinkend op twee benen
hoeveel blikken vandaag?
goulash of erwten
te zwaar op de hand
te zwaar op de maag
ook maar een extra pak toiletpapier?

De kassa in zicht
boodschappen uit de hand
op de band
snel inpakken
naar buiten
mijn kapje weer af

Onze ogen ontmoeten
op anderhalve meter knik ik je goedendag
gehaast loop je verder
doet liever of je mij niet zag?

Kunnen wij leven en laten leven
verdeeld
verschillend
verdwaald
in zoveel versies van de werkelijkheid
(de waarheid?)

Of zal ik me
uiteindelijk
moeten buigen
om mij in het ‘nieuwe ‘normaal’ staande te houden?