Jeff Wadt: Beperkend

Ik was een jaar of zes en pakte af en toe de krant. Niet dat ik hem las, daar was ik nog niet aan toe. Maar er stonden mooie plaatjes in, van trektoren en van auto’s. Die bekeek ik met name. Ook stond er bij bepaalde gelegenheden wel eens een kleurplaat in. Eens vond ik een hele mooie. Ik besteedde er veel aandacht en tijd aan om hem mooi ingekleurd te krijgen. Toen hij helemaal netjes was, was ik er vrij zeker van dat ik binnenkort de trotse winnaar van een mooie jongensfiets zou zijn. Stond ík op een plaatje in de krant. Maar voor ik hem in de envelop stopte die mijn moeder me had gegeven liet ik hem aan mijn vader zien. Een paarse lucht, zei hij, hoe kun je dat nou doen? Ik begreep dat dit helemaal fout was, ging met een gummetje aan de slag. Ik kreeg de kleur niet weg, wel ging het krantenpapier danig kapot. Er zat niets anders op, bedacht ik, dan de kleurplaat weg te gooien. Ik had het pijnlijke gevoel dat ik een mooie, nieuwe, glanzende jongensfiets bij het oud ijzer moest zetten.

Veel later. We werkten in een grote ruimte, een man of tien. Ik deed er computerwerk, had even niets te doen. Uit verveling, misschien ook wel om een goede indruk te maken, hielp ik wat anderen met hun klus. Ze waren plakvellen op kleur aan het sorteren. Ik kreeg binnen vijf minuten een opmerking: waar ben jij nou helemaal mee bezig? Ik voelde me aangevallen, zei: hoezo, ik help gewoon even mee. Waarom leg je dan kleuren door elkaar heen, vind je het leuk om te zieken?

Ik wist het al op mijn zesde, toen mijn vader constateerde dat ik een lucht paars gekleurd had. Ik ben ernstig kleurenblind. En later ben ik het in allerlei situaties tegengekomen. Zoals bij sorteren op kleur. Het is al met al een behoorlijke handicap, waar je op allerlei manieren tegenaan loopt.
Ontwerpen, fotoshoppen, kleurcoderingen zoals bij elektriciteit, het niet kunnen zien van landsgrenzen op google maps, het verschil tussen totaal verschillende kleuren niet zien, allemaal aan de hand. Ook het niet kunnen genieten van de voor velen zo prachtige herfstkleuren, die voor mij doodsaai zijn.
Het zorgt er niet voor dat ik een kleurloos bestaan leid, maar het is naast het feit dat ik minder geniet van de veelkleurigheid om me heen ook nog eens een forse praktische handicap. Eigenlijk vreemd dat er in de maatschappij zo weinig aandacht is voor de toch veelvoorkomende beperking die kleurenblindheid heet.