Start week tegen eenzaamheid – ervaringsverhaal ervaringsdeskundig begeleider
De week tegen eenzaamheid is begonnen! Deze week wordt elk jaar door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport georganiseerd. Door het hele land is er tijdens de Week tegen Eenzaamheid extra aandacht voor het thema eenzaamheid en sociaal isolement. In veel plaatsen zijn er speciale activiteiten waar mensen elkaar ontmoeten en nieuwe contacten kunnen leggen.
Ook bij Riwis willen we aandacht besteden aan de week tegen eenzaamheid. Alle ggz-teams bij Riwis ontvingen al een promotiepakketje en ontvangen vandaag ook bloemen met handgeschreven kaartjes met mooie wensen, complimenten of opbeurende teksten om uit te delen aan de cliënten.
In aanloop naar deze week hebben we verschillende mensen gevraagd wat eenzaamheid voor hen betekent en op welke manier ze dit tegen (zijn ge)komen in hun leven. In verschillende vormen willen ze dit met jullie delen deze week.
We beginnen met een gesprek met John van Willigen, ervaringsdeskundig begeleider op locatie De Tuinen van Riwis.
Waar denk je aan bij eenzaamheid?
Het eerste wat bij mij opkomt; alleen staan, gevoel van verlatenheid, zinloosheid. Zingeving is ingewikkeld geworden in deze individualistische tijd. Vroeger hoorde je vanzelf al ergens bij, een dorpsgemeenschap, de kerk, de jeugdclub. Nu moet je het meer zelf doen, terwijl het juist zo belangrijk is om te weten dat je ergens bij hoort, weten dat je geliefd bent, dat je ergens verwacht wordt.
Wat betekent eenzaamheid voor jou?
Het geeft me het gevoel van dichte deuren. Ik heb wel heel erg geleerd in en door het leven om niet te vluchten maar de confrontatie op te zoeken met mijzelf. Ik heb een lastige jeugd gehad met ouders die door verschillende redenen niet in staat waren tot goed ouderschap, Een onthecht gezin. Dat alles had zijn weerslag op mij. Ik voelde me onveilig, ben ook opgenomen geweest omdat het psychisch niet goed ging met mij. Ook door mijn ontluikende homoseksualiteit voelde ik me meer een eenling. De jeugdclub van de kerk heeft mij wel heel erg geholpen om meer in verbinding te komen met anderen, ik hoorde erbij, heb nu nog steeds contacten met hen. Aan de andere kant was de kerk in het algemeen soms weer niet zo helpend om mijn homoseksualiteit te accepteren, die ervaring heb ik ook gehad. Ik probeerde verschillende dingen uit om niet te berusten in mijn gevoel van eenzaamheid. Zo heb ik een aantal jaren gevolleybald en ben ik zelfs op stijldansen gegaan. Moest ik met een rood hoofd een meisje vragen, ik was er niet goed in.
Je werkt nu als begeleider. Hoe kun je je eigen ervaringen inzetten in de begeleiding?
Door naast de client te gaan staan, oprechte aandacht en interesse tonen, van mens tot mens. Wie ben je, welk gevoel zit er achter je gedrag. Eerder was er meer aandacht voor herstel ondersteunende zorg, jammer dat dit minder is geworden. Er zijn drie essentiële gebieden in het leven waar vaak te weinig aandacht aan wordt besteed in de zorg. Geloven/Zingeving, seksualiteit en de dood met daarbij het verliezen van een belangrijke ander. Door hierover in gesprek te gaan maak je de verbinding die elk mens nodig heeft!
