Blog Jeff Wadt: Weerbaar

Een heel belangrijk iets heb ik niet op school geleerd, maar door werk. Op school vond ik het vaak saai, verder was ik in de hiërarchie zoals die op school ontstaat een laaggeplaatste. Dat ik op het gebied van sport niet goed meekomen kon bepaalde veel. En op het schoolplein speelden we veel, ik werd vaak als één van de laatsten gekozen.

Ik werd ook nogaleens neerbuigend behandeld, toch had ik wel vriendjes, voor mijn gevoel de sukkels van de klas. Maar beter iets dan niets. En ondanks de pijn van het niet er echt bij horen ging ik elke dag naar school, de pijn weer in.

Ik pijnigde mezelf met de vraag wat het toch was dat ze altijd mij moesten hebben. Ik bedacht allerlei ingewikkelde oplossingen. Misschien had ik niet door wat de juiste toonhoogte was bij het spreken. Of was het tempo niet goed. Of praatte ik op het verkeerde moment. Misschien waren mijn zinnen te lang. Of was ik simpelweg te ouderwets gekleed. Of stond ik verkeerd. Ik kwam niet tot een oplossing.

Ik ging vakantiewerk doen op een plek waar ik verwachtte gepest te gaan worden. Een kippenslachterij. Messen. Thuis oefende ik met slaan, op een geïmproviseerde boksbal. Toen ik werkte was ik van plan onmiddellijk van me af te slaan als iemand me te grazen wou nemen. Ik deed wat ik moest doen zonder verder me door iemand te laten imponeren. Had in mijn onverschilligheid een grote mond. Met die houding kwam ik na de vakantie terug op school, ineens hoorde ik erbij. Maar het drong niet zover tot me door, ik viel na enkele weken weer terug in het oude gedrag.

De ommekeer kwam toen ik in mijn vrije tijd bij een hovenier/stratenmaker kwam te werken. Ietwat ruig volk, er werd gezegd waar het op stond. Het was afwisselend, boeiend, ik kwam bij allerlei soort klanten aan huis, zag van alles. Het bleek dat ik het zware werk goed vol kon houden. Ik kreeg respect, telde mee, voelde me gelijkwaardig. Ik werd serieus genomen terwijl ik gewoon zakelijk mijn ding deed.

Terug op school hield ik dat vast. Het werkte. Niet dat ik toen heel enthousiast was over school, ik hechtte meer aan mijn vrije tijd. Maar last van pesten was voorgoed verleden tijd.
Ergens voelde ik me beduveld. Dat de oplossing van mijn probleem zo simpel was. Nu pas wist ik het. Het gaat erom dat je het gevoel uitstraalt dat je er gewoon mag zijn en dat je weerbaar bent.