Zwemles

Kerst en oud en nieuw komen er aan. Daarom als eerste: alle lezers fijne dagen en een gelukkig 2023 toegewenst. En, ter geruststelling voor alle lezers die deze periode haten, de hiernavolgende blog heeft er niets mee te maken.

Het was een heel stuk fietsen van huis naar school. We gingen altijd in de groep. Onderweg moesten we over een beek, een fors beekje. Erlangs aan beide zijden begroeiing van grote struiken en bomen. En aan beide zijden daardoorheen een slingerend hobbelig pad. Alhoewel onze fietsen daar zeker niet op gebouwd waren, crosten we daaroverheen. Ik vond het wel spannend, want één van ons haalde soms streken uit. Toen hij eens een fietsgenoot van het pad het water induwde was mijn angst er. Stel je voor dat hij mij die streek leverde, ik kon niet zwemmen. Een slechte afloop.

Mijn moeder, mijn iets jongere broer en ik zaten in de huiskamer. We waren net terug van strand en water, bij de zandafgraving in de buurt. Het grote gat met water wat daar ontstaan was, had men voorzien van mooie, witte strandjes. Daar waren we bij goed weer vaak wel even.
“Lullig”, zei ik, “we kunnen niet zwemmen.” Tegen mijn moeder: “waarom hebben jullie ons niet op zwemles gedaan, iedereen, behalve wij, kan zwemmen.” Mijn moeder zei: “dan ga je alsnog op zwemles, wat houdt je tegen? Dat kun je nu toch zelf ook regelen.” “We zijn zestien, zie je het al voor je, zwemles met kinderen van hooguit een jaar of vijf, zes? Je wordt faliekant uitgelachen. Doe ik niet.” Maar mijn broer dacht er anders over, hij zei: “daar moet je schijt aan hebben, ze kennen je verder toch niet. En als je het doet kun je alsnog zwemmen. Voor de rest van je leven. Ik doe het, ga mee.” De volgende weken hadden we het er steeds over en ik liet me overhalen om de schande aan te gaan en zo een zo begeerd diploma toch te halen.

Anderhalve maand later gingen we voor de eerste keer naar zwemles. We waren nog niet in het instructiebad of de opluchting sloeg toe. Het was een groep met enkel volwassenen, een heel aantal fors ouder dan wij. Wat een geluk dat ik toch hieraan begonnen was. Ik was mijn broer heel dankbaar. We vonden de lessen leuk, we waren heel gemotiveerd. Na de les bleven we vaak in bad, eigenlijk niet de bedoeling. We kropen onder de zelfs voor die tijd primitieve zonnehemels en waagden ons in het diepe, al toen we net genoeg konden zwemmen om er niet in te verdrinken.

Vijf maanden later hadden we beiden twee diploma’s binnen. Ik voelde me een hele man.